„Narodno zdravlje – narodno blagostanje“ uskliknuo je pre dva i po veka Bendžamin Franklin, istaknuti naučnik, političar i filozof s one strane Atlantika, izražavajući sa svega četiri reči težnju mnogih zemalja da određenim merama unaprede opšte zdravlje stanovništva i produže život ljudi.

Naime, neuhranjenost, loši higijenski uslovi kao i dečje i druge zarazne bolesti, najpre kuga a onda i kolera i tuberkuloza, uzimale su strahovito visok danak tako da je prosečan životni vek u srednjem veku bio tek nešto preko 30 godina, a u 18. i 19. veku još i manji. Podaci za Mančester sa okolinom za 1837. godinu su zastrašujući: prosečan uzrast stanovnika u trenutku smrti bio je 17. godina, a zemljoradnika – 38. Zato i ne čudi što je prvi zakon modernog doba koji propisuje sanitarne mere i donet u Engleskoj 1848. godine, te da su slični zakoni doneti tridesetak godina kasnije i u Nemačkoj, Francuskoj i Austriji.

Ono što mnoge može da začudi je da se u ovoj oblasti, od samih početaka svoje samostalnosti dobijene sultanovim Hatišerifom 1830. godine, Srbija svrstala u sami vrh evropskih država.

Od karantina „nepismenog“ Kneza Miloša do „Vladanovog zakona“ i formiranja sanitarnog inspektorata(1881)

Prihvativši ideje lekara Srba iz Vojvodine Knez Miloš je shvatio značaj sanitetskog kordona u cilju zaštite od prenošenja kuge sa teritorija pod turskom vlašću i 1836. godine podigao karantine na južnim i istočnim granicama- najpre u Poreču , Ćupriji i Aleksincu, a odmah zatimi u Mokroj gori, Bregovu, Radujevcu, na Pandiralu,Gramadi, Vasilenoj česmi,Čepačkoj adi, Vrškoj čuki, dok je na zapadu karantin formiran u Raškoj.

Ustavom iz 1838. godine u Srbiji je izvedena i prva organizacija zdravstvene službe odnosno formirane su građanska i vojna sanitetska služba u okviru Popečiteljstva vnuternih djela, a u okviru službe organizovano je i Odeljenje karantinsko sa sanitetom. U naredne dve decenije sanitetska služba postavila je osnove organizacije zdravstvene zaštite kao i delatnosti sanitarnog nadzora u Srbiji. Dolaskom školovanih lekara koji su postavljeni na dužnost okružnih sreskih i opštinskih fizikusa, obe ove delatnosti su se razvijale i usavršavale, najpre u gradovima a kasnije u celoj zemlji. Tako je 1876. godine kada je započeo prvi srpsko-turski rat, u građanskom sanitetu Kneževine Srbije radilo 69 lekara, 10 lekarskih pomoćnika 26 apotekara i 5 apotekarskih pomoćnika, dok je u vojnom sanitetu bilo 19 lekara, 5 lekarskih pomoćnika, jedan apotekar i četiri apotekarska pomoćnika.

Srbija je na Berlinskom kongresu 1878. Godine stekla potunu nezavisnost i već u sledećim godinama napravila takve iskorake u oblasti zdravstvene zaštite i sanitarnog nadzora da se svrstala među najnaprednije u toj oblasti u Evropi – 1879. godine, svega četiri godine posle engleskog „Zakona o javnom zdravlju“ donet je „Zakon o narodnom sanitetskom fondu“ i „Zakon o čuvanju zdravlja u narodu i domaćoj stoci“.
Ovi zakoni označavaju početak savremene organizacije zdravstvene službe pa čak i sanitarno-nadzornih poslova(rudiment sanitarne inspekcije).

Dr. Adler(Beč): “Iz ovih zakona se vidi koliko je nad nama i drugim državama Srbija“